'Poema' (beer🐾) op de weg... give him a hug!

Lange reizen zijn net als het leven. Soms leuk, soms lastig en allerlei emoties kunnen voorbijkomen. 

De afgelopen week bekroop mij zo'n onbestemd gevoel wat ik eerst niet kon plaatsen. Toen ineens had ik 'm door. Ik voelde onzekerheid over het zuiden van Chili: Patagonië.

Doordat ik er oa documentaires over had gezien, boezemde het mij ontzag in. Groot gebied, grote landschappen, grote bergen, groot moois, groot genieten. Tegelijkertijd kreeg ik via de reisgids en lang-leve-google maar moeilijk grip op de omstandigheden daar. Wat is de temperatuur? Hoe is het openbaar vervoer? En kun je ook dagtochten maken?

Dat knaagde, een vervelend gevoel dat soms ook een beetje drukte op de leuke, zonnige dagen in Valparaiso.

Rondvraag onder Chilenen en reizigers leerde mij dat het inderdaad koud is (nu: 9-12°). Maar... je kunt er schoenen en kleding huren. De W en O hike komt ter sprake: Tochten van meerdere dagen (met kamperen). Dat lijkt mij toch echt een beetje teveel van het goede. Gelukkig wist Joke T. mij te vertellen dat dagtochten ook mogelijk waren. 

Wat ik moeilijk boven water kreeg was het openbaar vervoer. Kon ik van hier naar daar reizen met bussen en ferries? Ook lang-leve-google hielp mij hier onvoldoende mee.

Maar gelukkig, een paar dagen geleden werd ik wakker en toen wist ik wat ik moest doen💡: Het onvermijdelijke niet langer uitstellen! Ik ga de 'poema' op de weg een knuffel geven 🐆 en vertrek op 17 oktober naar Patagonië😃!

Ik vlieg eerst naar Punta Arenas (nieuwe poging 👀🐧) en na een paar dagen door met de bus naar Puerto Natales, dé gateway naar parque Torre del Paines. En vanaf dan zie ik wel hoe de route zich weer verder ontvouwt 🗺.

Xx Maris

Ps: Een blog over mijn tijd in Valparaiso volgt, de mooiste en leukste stad hier tot nu toe. Maar dagelijks vul ik het Valparaiso foto album aan met foto's. Neem alvast een kijkje.