Mensendag...

De titel heb ik gekozen omdat die goed bij de vorige blog past, maar ook omdat ik op bezoek ging bij de begraafplaats in Punta Arenas.

Zelf vind ik het eigenlijk raar om zomaar op een begraafplaats te gaan koekeloeren, maar als je de reiswebsites gelooft is dat dus wel de bedoeling.

Interpatagonia: The cemetery of Punta Arenas tells the story of the city in silence. Its mausolea and the quiet park give shape to one of the most visited spots in the urban tour.

Elk mens, elke cultuur heeft zijn eigen normen, waarden, ideeën en gevoelens bij de dood en bij begraafplaatsen. Zo waren Winnie en ik in 2010 in Indonesië, in het land van de  Tana Toraja. Waar je uitvaart dé belangrijkste gebeurtenis in je 'leven' is. Deze is groots, kost veel geld en er komen héél veel mensen naartoe. Om dat te kunnen betalen, moet er eerst worden gespaard door de familie. Het kan wel een jaar of langer duren voordat de spaarpot vol is.

Tot die tijd ligt de 'nog-niet' overledene gebalsemd en opgebaard in een kamer totdat het zover is. Voordeel is wel dat degene al die tijd nog dagelijks iemand op de thee krijgt voor een praatje. Want overleden ben je pas, als je uitvaart is geweest.

Voordat we op de uitnodiging ingingen om een Tana Toraja uitvaart bij te wonen, moesten Winnie en ik wel een aantal van onze normen en waarden herzien of opzij zetten. Vervolgens zaten we temidden van tientallen, nee, honderden Indonesiërs te eten en te drinken, terwijl de gids van alles uitlegde. We proberen erbij te kijken of het allemaal heel normaal was voor ons. Toen er echter ook nog werd gevraagd of we nog even bij de overledene op de thee wilden, namen onze normen en waarden toch de overhand en hebben we daarvoor bedankt.

Terug naar Chili, waar ik toch maar de gemeentelijke begraafplaats, Cementerio Municipal, ging bezoeken. Het was een mooie zonnige dag en het best druk (in mijn beleving). Ik zie diverse mensen graven schoonmaken, verfraaien, plantjes planten, en hekjes verven. Wellicht heeft dat te maken met de Día de los Santos Difuntos, ook wel bekend als Dia de los Muertos, aanstaande 2 november. De begraafplaats heeft van alles wat: van kleine grafjes tot enorm grote mausoleums en van verwaarloosde tot goed bijgehouden graven met verse (plastieke) bloemen en windmolentjes.

Hoewel de reisgidsen er enthousiast over schrijven, nemen ook vandaag mijn eigen normen en waarden de overhand. Ik blijf het ongemakkelijk vinden om rond te lopen op een begraafplaats waar ik niemand ken. Ik vind het ook niet gepast om foto's te maken, ook al staat internet vol met foto's gemaakt door toeristen, die hier ook niemand kenden.

De enige foto die ik wel maak, is die van van een rijtje bomen, de "laan der overpeinsingen".

Xx Maris

Later die middag werd ik getrakteerd op een Arco Iris, een mooie regenboog.

Ps: ben weer beter. Volgende bestemming: Ushuaia, zuidelijkste stad van de wereld.